หากเพื่อน ๆ ยังอายุแค่ 10 ขวบ คุณเคยคิดว่าจะต้องเข้าเมืองกรุงมาสู้ชีวิตเลี้ยงตัวเองไหม นี่เป็นเรื่องราวของ เด็กบ้านนอกผู้ถูกส่งให้มาเรียนที่กรุงเทพฯ ตั้งแต่ 10 ขวบ แต่แล้วชีวิตก็พลิกผันต้องออกจากโรงเรียนมาทำ ก๋วยเตี๋ยวขาย ไม่หันหลังกลับแต่กัดฟันสู้
เรื่องราวของน้องปิ่น เดิมน้องปิ่นเป็นคน จ.ขอนแก่น แต่ยายส่งให้มาเรียนที่กรุงเทพฯ ตั้งแต่อายุ 10 ปี พ่อและแม่ แ ย ก ท า ง กันตั้งแต่น้องปิ่นอายุ 2 ปี น้องปิ่นออกจากโรงเรียนตั้งแต่ประถมศึกษาปีที่ 6 แต่น้องปิ่นก็ไม่ได้ละทิ้งการเรียนแต่อย่างใด ปัจจุบันเธอยังคงเรียน กศน.
“ไม่เด่นไม่ดังจะไม่หันหลังกลับไป” เพลงในตำนานที่เราได้ยินมานานแสนนานแต่ไม่เคยเข้าใจความหมายลึกซึ้งของมันจนกระทั่งเราได้บังเอิญไปเจอเด็กสาวแววตากร้านชีวิตที่ยืนขาแข็งลวกเส้นก๋วยเตี๋ยว ทันทีที่เห็นเด็กคนนี้ เรารู้ทันทีว่า เด็กคนนี้มีบางอย่าง บางอย่างที่ทำให้น้องต้องต่อสู้เพื่อตัวเองขนาดนี้
“ฌัชณรี ทองศรี” หรือ “ก๋วยเตี๋ยวน้องปิ่น” อายุ 14 ปี เด็กสาวขอนแก่นผู้ทิ้งบ้านเกิดมาตั้งแต่อายุ 10 ปีเพื่อมาเรียนหนังสือที่กรุงเทพฯ แต่อย่างที่เรารู้กันดีว่ากรุงเทพฯ เมืองศิวิไลซ์แห่งนี้ ไม่ได้มีความสบายไว้สำหรับเราทุกคน
ปิ่นมีโอกาสเรียนถึงแค่ ป. 6 หลังจากนั้น คือโลกความเป็นจริงที่ปิ่นต้องเผชิญ ปิ่นต้องตื่น 6 โมงเช้ามาช่วยยายเตรียมของขายก๋วยเตี๋ยวและขายไปจนถึงบ่าย ยามเย็นก็ต้องช่วยขายข้าวแกงจนถึง 4 ทุ่ม
ยายของปิ่นบอกว่า อยากให้ปิ่นฝึกทำทุกอย่างเองให้เป็น เพราะยายไม่สามารถอยู่กับปิ่นไปตลอดชีวิตได้ เลยสอนให้ปิ่นทำก๋วยเตี๋ยวขาย และดูแลชีวิตประจำวันตัวเองให้ได้ ปิ่นมีโอกาสเรียนเพียง กศน.
แรงกดดันที่ถูกส่งมาจากบ้านทำให้เธอต้องอดทนอยู่ในเมืองศิวิไลซ์ แต่อาจจะไม่ลงล็อกสำหรับเด็กบ้านนอกอย่างปิ่นเท่าไร เด็กอายุ 14 คนนี้ทำให้คิดว่าการต่อสู้ที่แท้จริงมันเหนื่อยมาก มากจนเราคาดไม่ถึงเลยทีเดียว
อดทนยืนขายตั้งแต่เช้า ปิ่นไม่เคยกลับบ้านเลย แต่เมื่อถูกถามว่า ทำไมไม่กลับบ้าน ไม่คิดถึงบ้านหรอ ปิ่นบอกว่า “หนูยังกลับไม่ได้”
คำตอบสั้น ๆ ที่ไม่ต้องขยายความเราก็พอจะรู้ดีว่าเพราะอะไร ทำไมถึงทำอะไรมากมายขนาดนี้ได้ เหนื่อยไหม ปิ่นตอบด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ ว่า “หนูต้องอดทน”
ทันทีที่พูดจบ น้ำตาน้องก็ไหลออกมา แต่น้องอ่อนแอเพียงไม่นาน ก็หันมายิ้มให้เช่นเดิม
ทันทีที่จบประโยคน้ำใส ๆ ก็ไหลมาจากตาของเด็กคนนี้ ชีวิตเราต้องสู้ แต่ใครจะไปรู้ว่าต้องสู้เร็วขนาดนี้ ลองนึกภาพเด็ก 10 ขวบ มาเดินหาความฝันในกรุงเทพฯ สิ เหมือนนิยาย
แต่นี่คือชีวิตจริง และที่น่าเศร้าคือ ปิ่นก็ยังไม่รู้ว่าชีวิตหลังจากนี้จะเป็นอย่างไรต่อไปความเคว้งคว้างของเด็กคนหนึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะผ่านไป…ยังมีอีกหลายเรื่องที่เรายังไม่ได้เล่า แต่ขอยืนยันด้วยใจว่าเด็กคนนี้อดทนมากจริง ๆ
“แกมันโคตรเก่งเลยว่ะปิ่น”
“ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครชมหนูเลย” คำตอบของปิ่นทำเอาหลายคนอึ้ง คนบางคนเกิดมาไม่เคยได้รับเรื่องอ่อนโยนเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้เลย น้องทำให้รู้ว่า คำบางคำอาจเปลี่ยนโลกทั้งใบของคนบางคน คำชมเล็ก ๆ อาจเป็นแรงผลักดันต่อชีวิต และกำลังใจคนคนหนึ่งไปอีกนาน
สำหรับก๋วยเตี๋ยวฝีมือน้อง ปิ่นทำ“เส้นเล็กไก่”(35 บาท) น้องให้มาแน่นชามเลยทีเดียว เส้นเล็กของน้องเหนียวกำลังดี หอมกลิ่นกระเทียมเจียวเล็ก ๆ น้ำซุปกลมกล่อม หอมเครื่องเทศมาก กับอีกเมนู “เกาเหลาไก่” (40 บาท) กินคู่กับ “ข้าวเปล่า” (5 บาท) กินคู่กันรสชาติกำลังดี กลมกล่อม หอมกลิ่นสมุนไพรเบา ๆ
ใครที่กำลังหาร้านก๋วยเตี๋ยวย่านพระโขนงกิน ก็แวะไปชิมฝีมือน้องได้ ร้านเปิดตั้งแต่เวลา 08.00 -20.00 น. หลังจากนั้นน้องจะช่วยขายข้าวแกงจนถึง 23.00 น. แวะไปอุดหนุนน้องกันได้นะคะ
และสำหรับน้องปิ่นรวมถึงอีกหลาย ๆ คนที่ทิ้งบ้านมาทำงานที่กรุงเทพฯ แล้วยังไม่กล้ากลับบ้านไม่ว่าจะช่วงเวลาไหนก็ตาม ถ้ามีโอกาสก็กลับบ้านบ้าง ไปอยู่บ้านดี ๆ กลับไปมองคนในครอบครัวเราดี ๆ กลับไปดูแลเขา เพราะบางทีความสุข และเชื้อเพลิงแห่งการสู้ชีวิตที่แท้จริงของคนที่รอเราอยู่ที่บ้านก็คงเพียงแค่ได้เจอหน้าเจอเราเท่านั้u
แหล่งที่มา: khaoweb
เรียบเรียงโดย ยิ้มสยาม
